Caviahemel 1
Caviahemel 2
Caviahemel 3
Caviahemel 4
Caviahemel 5
Caviahemel 6
Caviahemel 7
Caviahemel 8

Caviahemel 9
Caviahemel 10
Caviahemel 11
Caviahemel 12
Caviahemel 13
Caviahemel 14
Caviahemel 15

Selma en Chris over hun cavia's:



Wij hadden twee cavia's: Candy & Kruimeltje.
Als allereerste hadden we Candy, maar omdat we meerdere huisdieren hebben en die allemaal een vriendje hebben, hadden we besloten om er ook een vriendinnetje bij te gaan halen voor Candy.
Dat werd Sandy, maar we hebben Sandy maar zeven maandjes mogen hebben.
Ze is helaas ziek geworden, we hebben echt alles geprobeerd maar niks wilde helpen.
Ze is 's avonds in onze armen gestorven.
Omdat we haar misten en het zielig vonden voor Candy hadden we Kruimeltje erbij gehaald.
Ze konden het super met elkaar vinden.



Natuurlijk zouden we veel meer cavia's willen hebben, maar, ja, daar is ons flatje jammer genoeg te klein voor, wie weet als we een huis hebben :)

Inmiddels zijn Candy en Kruimeltje ook overleden.

Groetjes Chris & Selma

Candy is de donkere.
Sandy de witte met donker en licht bruin (gladhaar).
Kruimeltje de witte met zwart en bruin (allemaal weerwassen).

Agnes over haar cavia:

Lieve Snuitje,

In juli was je geboren, samen met een broertje en een zusje maar je broertje is de dag daarna overleden. Hij was de kleinste en je zusje had het wel overleefd. Jullie waren samen gelukkig. Op 4 oktober 2000 heb ik je gekregen, samen met je zusje. Je was zo lief en schattig. Een paar weken daarna was je al heel dik geworden en ik dacht dat dat niet zo hoorde maar dat  hoorde wel zo want haar moeder en vader waren ook dik. Ik heb je vijf jaar gehad maar ik wou dat het nog langer kon maar op 2 augustus werd je ziek. Je at niet meer en je werd mager. Toen ben ik naar de dierenars gegaan en die zei dat haar kiezen te lang waren en als ze dan at dat ze steeds  op haar tong beet en dat dat haar erg pijn deed en toen zei de dierenarts: "Kom haar maar in de zomervakantie brengen," maar we waren toen al op vakantie, maar we hadden de  mensen die op haar en haar zusje pasten wel gezegd dat ze naar de dierenarts moest en dat hebben ze toen gedaan. Ik was best wel bang dat ze het niet zou redden omdat ze al best zwak was maar ze had het gered en toen moesten ze haar met een spuitje en Olvarit (babyvoeding) voeren en dat wou ze wel maar een paar weken daarna ging het weer niet zo goed en waren de kiezen weer zo raar gegroeid en hadden we haar weer laten opereren. Maar drie weken daarna ging het niet meer goed met haar. Ze werd steeds magerder en at niet meer en toen zou ik haar de volgende dag met pijn in mijn hart in laten slapen maar zover kwam het niet meer. Ze is 's avonds om 22:20 gestorven naast haar  zusje. 's Morgens om acht uur heb ik haar begraven in onze  tuin met veel verdriet en ik heb nu al weer een nieuwe cavia maar ze kan Snuitje nooit vervangen.

-xxx- Agnes

                    

Nu heb ik nog een verhaaltje voor haar

Lieve schat van me,

ik ben zo verdrietig dat je niet meer leeft

ik weet niet dat je pijn hebt geleden maar

nu ben je eindelijk uit je lijden verlost na

drie lange weken en steeds weer naar de

dierenarts was het vannacht over met

de pijn om 20 over 10 2006 ben je

gestorven en vanmorgen om 8 uur

heb ik je begraven in je kistje.

Snuitje, je moet weten dat ik

je NOOIT meer zal VERGETEN.

 -xxx- Agnes, je bazin

Kirsten over haar cavia:


 Toen ik 6 jaar was kreeg ik een cavia: Molly.
Molly hield vooral van andijvie en witlof.
Ze was heel tam.
Het laatste jaar moest ze regelmatig naar de dierenarts want ze had darmproblemen.
Toen ze 6 jaar(bijna 7 ) was stierf ze van de ouderdom op 31 maart 2005.
Ze is in de tuin begraven.
Bij haar foto staat steeds een bloempje.
We zullen Molly nooit vergeten!
  
Kirsten

Joep over zijn cavia:



Mijn cavia zijn naam was Willy. Het was zo'n lief zwart diertje. Elke dag nam ik hem op mijn schoot en hij voelde zich altijd op zijn gemak. Ik deed hem altijd naar buiten als het lekker weer was. Maar op een dag toen ik hem buiten had zitten brandde de zon heel erg. Ik had hem maar twintig minuutjes buiten en toen ik naar hem toe liep was hij helemaal verzwakt door de hitte. Hij was echt heel slap. Ik was helemaal in paniek en nam hem snel mee naar binnen. Alles van hem was verlamd, ik probeerde hem koel te houden en dat lukte ook. Hij lag vijf uur naast me op de bank met iets koels. Telkens zag ik dat het iets beter met hem ging. Maar even later begon hij heel slecht worden. Ik wist dat hij dood ging. Hij ging toen dood in mijn armen. Ik vond het zo dom wat ik had gedaan. Hij moet wel in de hemel komen en ik zal hem nooit vergeten.

Adeline over haar cavia:

Mijn cavia heette Rocky.
Wij gingen zwemmen in de zee en mijn cavia was vijf jaar.
Toen ik terugkwam was hij van ouderdom en de warmte gestorven.
Ik had veel verdriet, dag en nacht.
Het kindje en de mama kunnen ook niet zonder hem.
Maar ik hoop dat hij zeer gelukkig is geweest en dat hij gelukkig is in de caviahemel!

 

Jasmijn over haar cavia:



Mijn cavia PIXI is doodgegaan (woensdag 7 juni).
Ze is 3,5 jaar geworden.
Ze is doodgegaan omdat ze ziek was.
Ze wou niet meer eten.
We waren nog wel naar de dierenarts geweest.
Maar die wist niet wat ze had.
's Ochtends zei mijn vader dat ze dood was.
Eerst geloofde ik dat niet.
Maar voor alle zekerheid ging ik toch maar kijken.
En toen zag ik dat ze dood was.
Ze was de allerliefste cavia in de hele wereld.
Ik mis haar heeeeeeel erg.
Ik moet steeds huilen.
Ze zat samen met een andere cavia in een kooi.
Als ik naar de kooi kijk zie ik dat ze er niet meer is.

Jasmijn

Nathalie over haar cavia:

Ik ga wat vertellen over mijn cavia Streepje.
Het is een lang verhaal hoe ze is gestorven.
Ik hoop dat je er wat andacht aan besteed, want dit is het ergste tot nu toe wat mij is overkomen, want cavia's zijn mijn lievelingdieren en ik heb voor haar zelfs een club opgericht.

Het ging zo:
We hadden twee cavia's gekregen, een voor mijn zusje en een voor mij.
Op een dag lag ik met Streepje in het gras.
Ik hield haar niet vast want ik dacht dat ze al tam genoeg was.
Maar toen ons pap ineens even de hoek omkeek, schrok ze, en nam de benen.
Ik ging achter haar aan maar ik was bang dat als ik te snel zou rennen, ik haar zou platlopen.
Toen dook ze de heg in langs onze tuin.
Ik was haar meteen achterna gedoken.
Toen ik er doorheen was, had ik wel wat schrammen die prikten, maar ik gaf er niet veel om en zette door met volle hoop dat ik haar zou terugzien.
Toen ik dus in de tuin van de buren stond vroeg ik aan ze of ze haar wilden vangen als ze haar zouden zien.
Daarna was ik zo droevig dat ik het maar op wou geven en uithuilen op een rustige plek, maar toen zag ik ineens dat het kontje van haar de hoek omging en holde ik naar die plek maar er was geen spoor meer te vinden.
Waarschijnlijk was ze het maïs ingedoken, dus ging ik haar zoeken en ik was zelfs niet gaan eten.
Het werd al avond toen ik een stuiterbal en een keuteltje vond, en die heb ik bewaard.
Een paar dagen later zei ons pap, dat de buren hun katten hebben zien rondlopen met Streepje in hun bek, en van dat bericht was ik vreselijk geschrokken.
Maar nu speel ik nog elke dag met die stuiterbal. Elke keer als de stuiterbal op de grond kaatst, dan lijkt het net, of ik haar voel en hoor.
En dat geeft me het gevoel dat ze altijd bij me blijft.

Nu denk ik dat je wel snapt waarom dit het ergste is wat me ooit is overkomen tot nu toe.
Bedankt voor het lezen van mijn belevenis, want daar zal Streepje blij mee zijn.

groetjes Nathalie

(P.S.: mijn cavia heette Streepje want ze had een witte streep op haar neus.)

Ruby over hun cavia:

Miep mochten we vijf jaar geleden halen in de dierenwinkel bij ons in de buurt.
Toen ik haar zag dacht ik meteen: 'Zij wordt het'.
En haar namen we ook mee. Ze was onze eerste cavia.
Miep was eigenwijs en een dondersteen die verslaafd was aan komkommer.
Ze was druk en hield ook wel van af en toe een knuffel.
Maar na een jaar kreeg Miep kale plekken, ze beet zichzelf. Wij dachten dat ze last had van verveling, dus ze kreeg extra hooi en extra knuffels. Maar het ging niet over.
Op dat moment gingen we naar de dierenarts, ze bleek mijt te hebben.
Driemaal per dag moesten we de kale plekker insmeren. Het was geen pretje, voor Miep niet, maar ook zeker niet voor ons.
Sindsdien kregen Miep en ik echt een band.



Ze genas sneller dan we verwacht hadden en haar haren groeide heel snel weer terug. Op dat moment bleek dat we een echt Tesselaartje hadden.
Maar dat haar was onpraktisch en daarom werd ze af en toe geknipt. Je zag aan haar dat ze dat heerlijk vond, dat haar was alleen maar lastig. Dat knippen was niet mMakkeliijk, want Miep was een eigenwijze en daarom hielp Stichting de Cavia ons daarmee.
Miep kreeg later een grotere kooi van ons, zodat ze lekker de ruimte had.
Maar daar heeft ze helaas niet lang van mogen genieten.
Alles leek goed te gaan, totdat ze in de winter een bult kreeg op haar zij.
Meteen zijn we naar de dierenarts gegeaan. Miep bleek een tumor te hebben, en een grote ook. Het was heel snel gegroeid.
De dierenarts opereerde haar en vertelde ons dat Miep er oud mee kon worden.
Maar dat was niet geval,  want in maart groeide de tumor in een razend tempo terug. Het had geen zin om haar weer te opereren. Als we merkte dat ze er last van zou hebben, zou ze een spuitje krijgen.
En dat gebeurde op 12 April 2006. Haar huid kon de tumor niet meer aan en sprong open. We gingen meteen verdrietig naar de dierenarts, want we wisten, dat het nu zover was...

En daarom wil ik dit verhaal op internet zetten, want ze verdiend een mooi plaatsje in de caviahemel. We missen haar nieuwsgierige en koppige gedrag, terwijl ze ook van een knuffel op zijn tijd hield.

En nog steeds kunnen we het nog niet begrijpen waarom dit bij haar overkwam.
We zullen haar dan ook nooit meer vergeten...

Sandra over haar cavia:

Droppie is op 13-5-2006 gestorven.
Ik hield heel erg veel van haar.
Ze lag s'ochtends met d'r koppie in d'r etensbakje.
Ik denk dat ze zonder pijn gestorven is, dat haar hartje onder het eten gestopt is.
Ze is 7 jaar geworden.
Ze likte mijn neus altijd en als ze bij mijn moeder op schoot zat en ik er naast ging zitten, liep ze naar mij toe.
Lieve droppie ik zal je heel erg missen.

xxxjes Sandra

Talisha over haar cavia's:



Ik heb al van veel cavia's afscheid moeten nemen.
Een maand geleden zijn er twee gestorven.
De ene was al een tijdje ziek maar die andere niet.
En Gosip was dan nog zwanger ook.
Ik mis hun.heeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeel.
Gosip en Kuifje en al mijn andere diertjes die overleden zijn.
Ik wil dat jullie weten dat ik diep van binnen nog steeds heel veel van jullie houd.
En jullie allemaal verdienen een plekje in de caviahemel.
Jullie zijn het waard.
Ik mis jullie.
Allemaal.
En vooral jou, Trolleke.
Ik denk nog elke dag aan jullie.
Trolleke, jou heb ik nog altijd (opgezet) in mijn kamer staan.
Iedereen mag weten dat jullie de liefste cavia's waren van de hele wereld en Trolleke, jij was net een hondje, als ik je riep, kwam je.
En nu ben je er nog altijd voor mij.
Dat weet ik.
Ik houd van jullie allemaal.
Alle 48.
Sjipke, jij bent al heel vlug gestorven.
Je was nog geen drie weken maar gelukkig heb je je mama nu bij je.
Kuifje, zorg goed voor Sjipke.
Daaaaaaaaaaag.
Ik mis jullie.

xxxx
Van jullie bazinnetje en beste vriendin

xxxx   Talisha   xxxx


 

Bep over haar cavia:

Mijn lieve cavia Kliko is overleden, waarschijnlijk omdat het de laatste tijd zo warm was. Ik legde steeds een fles uit de koelkast met een sok eromheen in de kooi maar toch vond ik haar gisteravond dood in haar kooi.
Kliko was een hele lieve cavia die alles best vond. Als ze op schoot zat was ze vrolijk aan 't kletsen en met dit warme weer vond ze het een leuk idee om mijn hand en arm te gaan likken. Ik heb Kliko met mijn verjaardag (in oktober) van twee vriendinnen van mij gekregen. Ik was meteen verliefd, vooral op haar lieve kopje met drie kleuren (zwart links, midden wit, bruin rechts). Eigelijk had ze twee kanten: één zwarte kant en één bruine kant, allebei ook met wit erbij. Het was eigelijk de bedoeling toen om Kliko bij mijn konijn Josje te zetten, maar die vond dat schijnbaar niet zo'n goed idee (Josje houdt nu nog steeds niet van cavia's. ;)
Toen zette ik haar maar alleen in een andere kooi boven Josje. Maar alleen is ook maar alleen en omdat cavia's het veel gezelliger vinden om met z'n tweeen te zitten (denk ik), kocht ik ook Gijsje nog erbij. Maar toen ik ze bij elkaar zette ontdekte ik dat Kliko een of andere schurftachtige plek op haar hoofd had zitten, en haalde ik Gijsje dus weg.
Het bleek iets schimmelachtigs te zijn en na een paar bezoekjes aan de dierenarts was Kliko weer beter. Maar het was toch overgegaan op Gijsje en die moest ook naar de dierenarts (Josje trouwens ook maar die had iets anders, dus een keer gingen we met drie beestjes naar de dierenarts. xD)
Daar bleek dat Gijsje helemaal geen vrouwtje was zoals ze in de dierenwinkel hadden gezegd. Ze mochten niet bij elkaar want mijn ouders wilden geen babycavia's. Dus een nieuw hok gemaakt voor Gijsje en toen ging alles wel lekker. Alleen nu met deze hittegolf was de warmte iets te veel voor Kliko, en heb ik helaas mijn lieve caviaatje verloren. Ze was nog geen jaar...

Dag lieve Kliko, ik ga je niet vergeten en heel erg missen!

P.S.: De naam is misschien wat raar maar we (ik+vriendinnen) vonden het wel leuk klinken (heeft dus niks met die vuilnisbakken te maken!).

Carolien over haar cavia:


In de zomer van 2004 kwam Snoopy als éénjarige cavia bij mij wonen. Ze is de liefste cavia die ik ooit heb gekend en ze is drie jaar geworden. Een hele tijd het overlijden van haar zusje Pluis, kreeg ze last van haar gebit en kaakabcessen. Na behandeling bij de dierenarts, bleef ze ziek, viel erg af en verzwakte. Iedere dag heb ik haar met liefde verzorgd. Ze bleef, ook al was ze ziek, altijd lief en vrolijk, tot op het laatste moment.
Op 4 augustus 2006 heeft Snoopy haar cavialeven achter zich gelaten.
Haar lichaampje kon het allemaal niet meer aan, ze is uit haar lijden verlost.
Twee fijne jaren heb je hier gehad, daar denk ik veel aan terug. We missen je en zullen je nooit meer vergeten.

Rust zacht mijn lieve Snoopy, je bent nu in de caviahemel en je ziet je zusje Pluis weer terug, en hopelijk zien we elkaar ooit weer.

Liefs van Carolien, en je caaf vriendinnetjes Fleur, Pluk en Bella. -xxx-

Carina en Gilbert over hun cavia:


Ja, dat was dan mijn Toetie (Toetanchamon vanwege zijn zwarte pigmentkrul onder zijn rechteroogje en natuurlijk zijn zwart toetje).
Na vier levensjaren heeft hij de hittegolf van deze zomer niet overleeft, ondanks alle goede zorgen en voorzorgsmaatregelen. Veel te vroeg heeft hij zijn meisjes alleen achtergelaten.
Hij was onze lieve jongen met zijn vaste (geclaimde) plek op m'n mans arm.

Toet we zullen je missen, je was een kanjer!!!
  
Carina en Gilbert van Leerzem en de drie caviameisjes: Luka, Femke en Misch-Misch.

Caroline over haar cavia:

Op 6 oktober 2006 om kwart voor 12, is mijn cavia Didi overleden! Ze was nog niet eens een jaar! Ze was altijd een hele lieve en ondeugende cavia die altijd de baas speelde! En heel lief piepte als ik met een zakje ritselde. Ze gooide Telkens het slaaphuisje om en verschoof het ook. Ze deelde haar hok met een andere cavia van mij (Misty). Ze speelden altijd met elkaar maar nu is ze helemaal alleen. Gisteren werd Didi opeens heel erg ziek. Ze had diarree en ze at niet meer en ze zat heel stil in een hoekje. We zijn toen met haar naar de dierenarts geweest, en die gaf haar een paar spuitjes en onderzocht haar. Maar de dierenarts wist niet wat er met haar aan de hand was. Alleen dat ze heel erg ziek was en dat het niet goed met haar zou gaan aflopen. Nou dat merk je dus, dat ze dood is. Als ik aan haar denk moet ik steeds weer huilen, ik mis haar heeeel erg! Ik vind het nog steeds heel raar dat ze in een dag ziek is geworden en in een dag dood is gegaan. Ze is twee dagen na dierendag overleden! Ik vind het heel triest voor Misty die nu helemaal alleen zit.

DIDI WE HOUDEN VAN JE EN WE VERGETEN JE NOOIT!!!!!!!!!!!!!!!
LIEFS MISTY,JE BAASJE CAROLINE EN DE HELE FAMILLIE!!!

Cheyrelle over haar cavia:

Grummel (Kruimel in het Nederlands) hadden we op 12 april 2004 gekocht in een tuincentrum. Na een tijdje bleek dat hij schurft had en heeft hij twee keer een spuit gehad. Grummel was een aparte cavia, hij was dol op komkommer en bijna al de groente dat er bestond. Als we riepen: "Grummel, komkommertje?" kwam hij op het randje staan om te bedelen.
Ook als mijn vader om vijf uur 's morgens opstond, stond hij al op het randje naar hem te kijken. Wij zijn er nog niet helemaal achter welk ras het was. Hij had aan de achterkant lange haren en van boven kort rechtopstaandend en hij was zwart-wit maar niet zo als een hollander moest zijn. Hij is toen hij een jaartje was ook al een tandje kwijtgeraakt op een of andere manier. Hij kreeg toen weer medicijnen.
Ongeveer vijf weken geleden viel het mij op dat hij niet goed at. We zijn toen naar de dierenarts geweest en die had in zijn mondje gekeken met een klemmetje en heeft daar bij zijn tong beschadigd. Grummel is toen onder narcose geweest omdat er puntjes op zijn kiezen zaten en die zijn weggeslepen.
Daarna ging het nog niet beter en zijn we naar een andere dierenarts geweest. Hij vertelde dat als een cavia wat aan zijn tong heeft dat hij niets meer eet. We moesten elke dag terug komen en hij kreeg antibiotica maar nog steeds ging het niet beter. Op vrijdag (na twee keer spuiten hebben gehad) ging het zo slecht, want hij was ruim een halve kilo afgevallen, dat we hem hebben laten opnemen bij de dierenarts omdat het voor de rest nog goed ging alleen at hij niet.
Hij heeft daar vijf keer per dag vijf dagen sondevoeding gehad. Op de woensdag mochten we hem ophalen!! Wel was de avond tevoren zijn tanden op een of andere manier afgebroken maar die groeiden weer aan en we konden hem bijvoeden. Helaas heeft het zover nooit mogen komen. We mochten hem om vier uur ophalen maar hij was net een kwartier van tevoren doodgegaan toen de dierenarts hem in zijn kist wilde zetten om hem te vervoeren naar zijn praktijk. Ik mis hem nog steeds verschrikkelijk!!! en ik zal hem nooit vergeten,

GRUMMEL ik hou van je en ik zal je niet vergeten!
Dikke kus,

je baasje Cheyrelle

Laura over haar cavia:


Mijn eerste cavia is 01-12-05 overleden. Zijn naam was Rakkertje, hij was een beertje en met Kerst zou hij anderhalf jaar worden. Ik mis hem nog steeds heel erg ik moest ook aan hem denken toen mijn tante donderdag 20-07-06 werd gecremeerd.
Ik heb nu twee zeugjes, Fleur en Liesje, en die zijn geboren toen mijn neefje Arie zeven jaar werd (13-10-05).

Groetjes Laura.

Lusanne over haar cavia's:


Zondag 6 augustus is mijn derde cavia, Nina (de crème-witte), overleden. Ze leed aan een erge ziekte aan haar longen. Op haar laatste levensdag kwam er 's middags bloed uit haar neusje. Ik was helemaal in paniek en wist niet wat ik moest doen. Later in de middag heeft ze haar lichaam verlaten. Ze werd vijf jaar. M'n allereerste cavia die nu alleen zat, hoefde dat gelukkig maar een weekje uit te houden en kreeg een mooi Coronetzeugje, Nora, als nieuwe vriendin.

Amper een week later op zaterdag 19 augustus 's avonds zag ik Emma (de zwarte met bles) dood in haar hokje liggen. Zij is zes jaar geworden. Eerst had ik twee allerliefste caafjes en nu zijn ze er niet meer. Hoe heeft dit kunnen gebeuren??? Mijn hart is zwaar.

Maarten en Myrthe over hun cavia:

Dit is onze lieve cavia Hubert. Hij was heel lief en hield erg van eten, vooral van andijvie en van kettingpollen. Hij ging graag logeren mij mijn ouders, die hadden zelfs een ren gekocht en dan kon hij lekker in het gras lopen.

Hij is vanochtend dood gegaan en wij vinden het heel erg. Zaterdag begon zijn lijf een beetje te kloppen, hij at nog wel gewoon want eten was zijn grote hobby. Wij dachten wat raar, laten we maandag maar naar de dierenarts. Zondag zat hij heel stil en klopte zijn hele lijf. We gingen naar de dierenarts en die dacht dat het iets was met zijn hart of longontsteking. Hij had ook koorts en kreeg een koortsremmend middel en antibiotica. Wij moesten hem twee keer per dag antibiotica gaan geven in zijn mond. Het liep meteen uit hem. Hij wou wel andijvie eten maar hij kreeg het niet weg. Het was heel zielig. Nog een keer naar de dierenarts gegaan, die gaf hem weer antibiotica. We hadden afgesproken om morgenochtend weer met hem terug te komen en dan zouden we weer antibiotica krijgen. Hij ging in zijn reismandje en toen ging hij ineens heel hard rennen en is hij thuis op de bank in de handen van zijn baasje dood gegaan.

Hij hield niet van prikjes dus misschien is hij daar gestresst van geworden en dat hij daardoor + de andere problemen die hij al had dood is gegaan. We hebben hem begraven in de tuin van mijn ouders, het was heel erg. Hij was heel lief en we hadden zelfs bij een fotograaf foto's van hem laten maken vorig jaar kerst.

Het was echt een super cavia en het is heel raar dat hij er niet meer is. We hebben wel een supertijd met hem gehad, kon niet beter, tot afgelopen zaterdag.

Huubje: Bedankt!

Maarten en Myrthe

Sebastian over zijn cavia:

Ik kreeg toen ik acht jaar was een gekruinde cavia. Ik noemde hem Japie. Japie had samen met Sarah bijna veertien kindjes. Een daarvan, Isa, leeft nog, samen met Sarah.
Japie overleed nadat hij acht jaar was geworden.
Hij was heel lief. Hij ging steeds slechter lopen, zijn pootjes raakte verlamd. Hij werd heel erg dun omdat zijn tanden waren door gegroeid. Zijn pees bij een pootje groeide uit zijn lichaam.
We gingen naar de dierenarts, die vertelde dat hij luizen had. Het was eigenlijk zielig om hem nog langer te laten leven.
De dierenarts gaf Japie een spuitje. Japie stierf in mijn armen en ik hoop dat hij nu een fijn leven heeft. Ik moest wel huilen.

Valerie over haar cavia Knabbel:

 Hallo, mijn naam is Valerie, ik ben dertien jaar oud en ik heb vandaag mijn caviaatje Knabbel verloren. Ze was pas ongeveer één jaar en elf maanden. Ze stierf waarschijnlijk aan een tumor, want ze had een erg grote bult op haar achterwerk. De dierenarts wist niet wat het was, een ontsteking of een tumor.

Hij gaf me medicijnen mee die ik tweemaal per dag moest geven. Ze at en dronk helemaal niks meer. Ik hoopte natuurlijk dat de medicijnen zouden helpen, maar het hielp niet. Knabbeltje werd alleen maar zwakker, dunner en ze sliep opeens erg veel. Vanochtend zat ze de hele tijd op één plek en ze bewoog niet. Ik dacht dat ze toen al was gestorven en  schrok me dood. Gelukkig ademde ze nog en toen ik mijn hand aan de zijkant van de kooi legde snoof ze eraan, alsof ze afscheid van me nam, alsof ze wist dat ze zou overlijden.

Ik ging gewoon naar school en hoopte natuurlijk dat het goed met haar zou komen. s' Middags kom ik thuis en mijn vader vertelt me dat ze is overleden. Mijn ouders waren in de garage (waar de cavia's staan, we hebben er nog twee genaamd Knufje en Kuifje) en toen zagen ze Knabbel zich heel vreemd gedragen. Ze deden haar snel in het reiskooitje en reden naar de dierenarts, maar voordat ze er waren stierf Knabbel. Ze heeft een pijnloze dood gehad en het is beter zo... Ze heeft veel pijn meegemaakt en ze is nu veel beter af.
Ze heeft een prima leventje gehad met veel liefde, eten en onderdak. Ik zal haar nooit vergeten en ze heeft een speciaal plekje in mijn hart.

Bedankt Knabbel!