|
|
De pagina Caviahemel is ermee gestopt. Het Condoleanceregister Caviahemel is nog altijd actief. Je kunt hier vertellen over je overleden cavia en je krijgt altijd antwoord op je bericht.
|
Op alle foto's rust copyright, ongeacht of er wel of niet een copyrightvermelding op staat. De foto's mag je dan ook niet zonder toestemming van de makers gebruiken.
|
Linda en Pierre over
hun cavia:
Gister heb ik mijn cavia Snuffel moeten
laten inslapen. Ik en mijn man zijn er kapot
van. Ze was pas twee-en-half jaar. Ze had
problemen met haar kiezen en nadat ze was
geholpen werd het niet beter. Ze at niet
meer en ook dwangvoeren hielp niet. Gister
was het dan zover. Ze had veel pijn en kroop
van de kou tegen de ander cavia.s aan .Toen
wisten we: er is geen oplossing meer. Om
21.30 uur heeft ze ons verlaten. Het laatste
wat ze deed toen ze haar spuit kreeg was
in m'n nek kruipen en me nog een kopstootje
geven. Ik mis haar. Zou het fijn vinden
als ze bij de engelen zou staan.
Groetjes, Linda en Pierre Haar vrienden
waren Cassie en Joppie
|
Rosita over haar cavia: Op 31 Mei 2005 is mijn
cavia Truusje overleden. Ze liep al een
tijdje bij de dierenarts want ze moesten
haar steeds onderzoeken. De dierenarts wist
niet wat ze nou precies had. Ze keek suf
uit haar ogen en at en dronk heel slecht.
Ook bewoog ze zich niet meer zo makkelijk
voort als ze eerst deed. Op een gegeven
moment was ze zo dun en ging het zo slecht
met haar dat de dierenarts zei dat we het
nog een week aan moesten kijken en als er
dan nog geen verbetering, met behulp van
de nieuwe medicijnen, zou zijn dan konden
we haar beter in laten slapen. Ik wist meteen
dat ze weinig kans had om weer beter te
worden. Iedereen schrok als ze haar zagen,
ze was eerst een mollige cavia en nu was
ze zo dun dat je haar botjes makkelijk kon
voelen. Als je haar aaide was dat een naar
gevoel. Maar toch had ik de hoop nog
niet opgegeven. Ik moest positief blijven
denken. En ook al zou dit wel Truusje haar
laatste week zijn dan had ik alsnog de verplichting
om die laatste week zo fijn mogelijk te
maken voor haar... De
volgende dag werd ik om zes uur wakker gemaakt,
het ging slecht met Truus. Toen ik beneden
kwam zag ik dat Truusje bij mijn moeder
op schoot lag, in een handdoek op haar zij.
Ik hoorde onze andere cavia, Snoetje heel
hard piepen, die had de hele nacht bij haar
gewaakt waarschijnlijk. Truusje maakte stuiptrekkingen.
Mijn moeder legde haar bij mij op schoot.
We wisten dat het geen zin had om nog naar
de dierenarts te rijden. Het was al te laat...
Ik zag Truusje vechten voor haar leven,
ze lag heel raar en maakte rare bewegingen.
Ze zette haar voorpootjes tegen mijn hand
af. Ze maakte soms piep geluidjes. Ik heb
haar geaaid en gerustgesteld. Ik weet niet
of ik het goed heb gezien maar ik
had echt het gevoel dat ze onwijs aan het
vechten was om in leven te blijven. Ik heb
zachtjes tegen haar gepraat en ik heb haar
gezegd dat ze niet voor haar leven hoefde
te vechten, ik wou niet dat ze pijn had,
ik wou dat ze rustig kon gaan slapen en
naar de dierenhemel zou gaan waar ze geen
pijn zou hebben. Maar ze gaf het niet op.
Het heeft een tijdje geduurd voor ze, denk
ik, doorhad dat haar lichaam het echt niet
meer aan kon. Ze kreeg nog een laatste stuiptrek
en sliep toen in. Haar hartje klopte niet
meer, ze was overleden. Ik heb al vanaf
het moment dat ik haar kreeg een plakboek
bijgehouden. Er staan verhalen in en foto's.
Ik heb er heel veel steun aan en ik raad
het iedereen aan om alles op te schrijven.
Ik ben heel dankbaar dat Truusje voor een
lange tijd bij mij is geweest en dat ik
haar baasje mocht zijn. Truusje was een
heel speciale cavia en ik ben blij dat ik
haar heb kunnen leren kennen. Ik heb
veel goede herinneringen aan haar en ze
zal altijd een speciale plek in mijn hart
blijven hebben. Lieve Truus, we missen je
allemaal verschrikkelijk, Snoet is heel
stilletjes en kijkt verdrietig uit haar
ogen. We zullen altijd aan je blijven denken
en we voelen dat je nog steeds bij ons bent,
in ons hart en in onze herinneringen.
In loving memory of Truusje:
* 31 oktober 2001 * 31 mei 2005
Veel liefs van je baasje Rosita, van
je beste maatje Snoetje, en van de rest
van het gezin. *~We will never
forget how you have light up our lives with
your sweet smile and your always listening
ear. Rest in peace...~*
|
Sophie over haar cavia: Wanjo is 2.5 jaar geworden.
Ik hield vreselijk veel van hem, het meeste
van iedereen van de familie. Hij ging altijd
aan zijn hokje knagen als hij eten wou,
of hij draaide zijn bakje om, en als de
koelkast openging... PIEP PIEP PIEP!!
Wanjo was een mannetje en was SUPERLIEF!
Hij kon heel erg lekker rustig bij je liggen op schoot, maar kon ook
door de hele huiskamer rennen. Als hij eten
wilde,
begon hij heel hard te piepen als er iemand
langs zijn kooi liep, of
hij draaide zijn etensbakje om, of hij ging
aan zijn hokje knagen. Hij was een echte vreetzak! Hij liep ook
heel vaak rond bij ons in de huiskamer,
dan ging ie alle plekjes onderzoeken,
of een heel parcours afleggen. En als wij
muziek draaiden in de huiskamer
ging hij altijd knorren; hij vond het mooi!
Of
we lieten hem in de tuin lopen en dan ging-ie
altijd in de lavendel zitten, rook hij helemaal
naar lavendel! Maar, het ergste
is hoe hij is overleden: Ik zette hem buiten
op het gras, met 26 graden. Samen met ons
logeerkonijn Pluis zat hij in de ren, en
toen nog in de schaduw. Ik was een paar
keer gaan kijken die dag en toen ging alles
nog goed, toen ik voor de vierde keer keek,
lag hij daar slap! Ik zag dat hij nog ademde
en nam hem mee naar binnen, en probeerde
water te geven, maar hij reageerde niet
(of hij kon het niet). Toen heb ik mijn
moeder opgebeld (helemaal in paniek) en
zij zij dat ik eerst het konijn in het hok
moest zetten. Zij zou naar huis komen en
spuitjes met water meenemen en ik ging in
de kelder zitten want daar is het lekker
koel. Toen heb ik hem ongeveer een uur op
schoot gehad, meegemaakt dat-ie steeds langzamer
ging ademenen en zijn laatste stuiptrekkingen,
bij dit alles heb ik heel erg moeten huilen.
Maar ik denk dus dat het door
mij komt, want normaal zetten we hem nooit
overdag op het gras als het zo heet is.
Maar ik had nog wel zo opgelet! Ik vind
het heel erg, het was zo opeens! Hij was
altijd zo enthousiast en levendig, maar
hij is in mijn armen gestorven en dat is
wel weer fijn, ik heb echt afschied van
hem kunnen nemen. Sophie
|
Isabella over haar cavia's:
Mijn
cavia Bruintje is 19 okt. 2002 overleden
ze was net bevallen van een jonkie met een
iets te groot hoofd ik had haar nooit zwanger
laten raken als ik toen al wist dat cavia's
na tien maanden niet meer zwanger mogen
raken omdat dat fout gaat. Als ik had geweten
dat haar bekken dan niet meer buigbaar zou
zijn dan had ik het nóóit
laten gebeuren! Een tijdlang dacht ik dat
het mijn schuld was. Ze was mijn allereerste
cavia en nu was ze dood. Ze was toen twee
weken geleden bevallen van één
heel gezond (nouja), lief en knuffelig jonkie
met een erg groot hoofd. Gelukkig was Ernst(het jonkie)
al oud genoeg om alleen en zonder moeder
te leven. Hij zat toen eerst een tijdje
alleen. Later kwam hij in de kooi samen
met zijn vader (Bobbie).Toen Ernst zo'n
anderhalf jaar oud was kwamen
de problemen. Zijn hoofd was nu normale
grootte, hij was helemaal gezond, maar toen
kreeg hij schurft. We gingen met hem naar
de dierenarts. Na een tijdje wachten in
de wachtkamer kwam een dierenarts ons ophalen.
Hij leek vriendelijk maardat was hij niet.
Hij zette Ernst op tafel en bekeek hem eerst
even en toen zei hij dat hij wat haren nodig
had om te onderzoeken hoe erg het was (dat
kon je eigelijk al erg goed zien want hij
was bijna helemaal kaal geworden in zes
uur tijd!). Toen rukte hij een hele, niet
loszittende pluk haren uit Ernst zijn kont.
Dat pikte Ernst niet en hij beet de dierenarts
keihard in zijn vinger! Bloeden, joh! Bloeden!
Ik dacht: 'Hard voor je stomme vent!'
Maar
de schurft ging na drie keer langskomen
bij de dierenarts pas over maar uiteindelijk
stierf Ernst toch. Ik weet niet meer hoe
lang het geleden was, maar lang geleden
is het niet. Hij was toen twee jaar oud.
Toen kwam
Smoky met zijn broertje en zusje. Zijn broertje
is naar iemand anders gegaan. Zijn zusje
ook maar hij bleef. Hij is maar heel erg
jong geworden. Hij was één
jaar oud toen hij stierf. Ik weet niet waaraan
maar hij stierf twee weken voordat Ernst
stierf. Ik denk een ziekte ofzo. Die tijd
was vreselijk voor mij. Om twee cavia's
in zo'n korte tijd te verliezen is zwaar.
Toen na een tijd beviel Sisie (de moeder
van Smoky) van een tweede nestje. Het waren
er voor de tweede keer drie. Ik had de liefste,
rustigste en mooiste uitgekozen om voor
mij te houden en de andere aan bekenden
gegeven (zoals ik altijd doe als ik ze niet
mag houden) maar degene die ik uitgekozen
had stierf helaas op de leeftijd van drie
weken. Ik weet ook waaraan: de botten groeiden
wel maar de huid deed dat niet en vet had
ze ook niet. Ze was zwak maar heel trouw.
Een paar minuten voordat ze doodging vondt
ik haar heel raar liggen in de kooi. Ik
pakte haar op en ze kroop gelijk in mijn
nek. Ik vond het eng. Ik voelde dat ze zou
gaan sterven. Ik gaf haar aan mijn moeder.
Daar voel ik me nog steeds rot over. Ze
zou de perfecte cavia geweest zijn als ze
niet gestorven zou zijn maar dat is niet
haar schuld. Dan
waren er nog Zwartje en Witje, die leefden
in de tijd van Bruintje. Ze waren jong toen
ze stierven. Witje stierf toen ik haar nauwelijk
48 uur of twee dagen had. Ze was toen geen
jaar, net vier maanden ongeveer. Zwartje
had ik ook maar kort. Ik heb haar zo'n vier,
vijf maanden gehad en toen stierf ze. Bruintje
was zo lief om dan te gaan piepen zodra
ze wist dat ze dood waren. Dan nadat Witje
was gestorven wist ik wel wat dat verhoogde
piepen van haar betekende: een andere cavia
was overleden. Nu heb ik dan wel
mijn andere cavia's maar dat maakt het niet
minder erg dat jullie er niet meer zijn
snik snik!!!
Groetjes
een caviaverliefde en verdrietige Isabella
(P.S.:
Zou je plaatjes erbij willen zetten?)
|
Lieke over haar cavia:
16
Maart 2006 is mijn allerliefste cavia van
het hele universum, Caatje, gestorven. Caatje
was al een oud mannetje van vijf-en-een-half
jaar oud. Hij was altijd met zijn broertje
Koetje, tot een jaar geleden toen die doodging.
Het is nu heel stil in huis zonder het enthousiaste
gepiep en gerommel als je thuis komt.
Altijd als ik langs zijn kooitje liep aaide
ik hem even en ik pakte hem ook heel vaak
op om hem helemaal plat te knuffelen. Ik
zal het zelfs missen om zijn hok schoon
te maken. Toen Caatje en Koetje nog jonge
cavia's waren lieten we ze wel eens wedstrijdjes
houden of los in de tuin lopen. Hij had
zo'n schattig gezichtje en ze waren zo schattig
als ze samen piepend door de kamer scharrelden,
en opgelucht knorden als ze elkaar weer
zagen nadat ze elkaar even kwijt waren geweest.
Caatje heeft een jaar alleen geleefd. Maar,
Caatje, je komt weer bij Koetje!
Ik mis je nu al verschrikkelijk...
Kusje op je neus en hele dikke knuffel van
Lieke
|
Adinda over haar cavia: Punky, mijn cavia,
is overleden op 18 januari 2006.
Hij was bijna zes jaar.
Hij overleed gewoon door ouderdom.
Hij had al een hele tijd last van zijn pootje,
waar hij medicijnen voor kreeg. Toen dat
over was, kwam het na een paar maanden weer
terug. De dierenarts zei dat het geen zin
meer had en ik hem beter kon laten inslapen!
Dat sloeg natuurlijk nergens op, want hij
kon er nog gewoon op lopen. We
hebben hem gewoon gehouden en er was niks
meer met hem aan de hand! Maar een paar
dagen geleden ging het niet meer zo goed
met hem. Hij at nog wel heel veel! Dus we
dachten dat er wel niks aan de hand zou
zijn. Toen ik uit school kwam en
hem eten wilden geven, zakte hij opeens
door zijn pootjes. Ik wist dat het niet
goed was, dus ik haalde m'n moeder. Hij ging met z'n oogjes een beetje
dicht zitten en strekte z'n pootjes naar
achter. We belde de dierenarts
en konden daar pas laat in de middag komen.
Toen
het al bijna zover was lag hij op zijn zijtje,
met zijn mondje een beetje open. De dierenarts
heeft hem toen uit zijn lijden verlost en
heeft hem laten inslapen. Hij ligt
nu begraven bij mijn oma in het bos.
Hij was de Allerliefste Cavia oooooit!
Groetjes Adinda
|
Donna over haar cavia:
Mijn cavia Snuffie
is op 24 februari gestorven. Ik heb wel
twee maanden gehuild. Het ging
zo: mijn cavia had een hele ernstige ziekte,
hij ademde heel slecht. Af en toe gilde
hij door de kamer. Wij moesten mijn moeder
naar haar school brengen, toen wij terugkwamen,
leefde hij nog. Een paar uur later moesten
m'n vader en ik mijn moeder ophalen.
Na een tijdje waren we thuis. Ik ging ongeduldig
op de bank zitten, opeens kwam mijn vader
mijn kamer uit. Hij zei: "Ik geloof
dat hij dood is!" Ik dacht even
dat hij een grapje maakte maar na een paar
seconden bleek helaas dat hij dood was.
Op de schoot van mijn vader huilde
ik. Het was tot nu toe de ergste dag van
mijn leven. De volgende dag moest ik naar
school. De juf had al aan alle kinderen
van mijn klas verteld wat voor
een drama er was gebeurd. Mijn beste vriendinnen
kwamen mij als eerste troosten. Daarna nog
een paar anderen kinderen.
Snuffie
jij bent/was de liefste cavia ooit.
x x x x x x x x , je bazinnetje Donna.
|
Ingrid over de cavia
van haar dochter:
Lieve Snuf, Vandaag, na er
lang over nagedacht te hebben, besloten
jou, de cavia van onze dochter, te laten
inslapen. Eten was nog steeds uit den
boze en zelfs het vloeibare krachtvoer wat
ik per spuitje in je bekje moet geven, wilde
je ook niet meer. Eén grote lijdensweg
dus en dit alles duurt al zo'n vijf weken
en dit is niet gezond zo. Mijn dochter moest
eens weten wat een hoofdbrekens me dit alles
heeft gekost en wat een verdriet ook ik
er van heb.
Even wat met haar gepraat en gevraagd
of ze mee wilde naar de dierenarts om afscheid
te nemen van Snuf. Toen kwam het moment
van het prikje en toen gingen bij mij de
waterlanders komen. Ik wilde hem zo graag
beter en aan het eten hebben, maar alles
mocht niet baten. HELAAS. Bij elkaar
duurde alles toen nog zo'n vijf minuten,
zijn ademhaling ging steeds wat rustiger
en hij viel toen in een diepe slaap waaruit
hij niet meer wakker zou worden.
Snuf is bijna 3 jaar geworden.
Ik hoop dat hij het nu stukken beter heeft
in een mooiere wereld hierboven, misschien
zorgt mijn vader daar wel voor hem.
|
Gerben en Monique over
hun cavia:
Onze lieve Midas is 21/1/2006 overleden.
Hij woonde samen met konijn Molly.
Nooit meer samen spelen...
We missen je. Dag lieve Midas.
Gerben en Monique
|
Marian en Mike over hun cavia: Gisteren
moesten we Pluimpje laten inslapen. Een
paar weken geleden waren onder narcose de
tanden geknipt en kiezen gevijld omdat ze
te lang waren. Toen ik Pluimpje ging ophalen
zag ik dat het niet lekker zat. Zag het
aan zijn oogjes. Hij at eigenlijk niks meer,
ook weinig drinken. Van de week ging hij
een klein beetje eten maar niet genoeg.
Na één dag een papje geprobeerd
te hebben van gemalen hooi met water zag
ik gisteravond dat hij erg slap was. Hij
kreeg ook diarree. Toen is besloten om Pluimpje
in te laten slapen. Mijn zoontje Mike (7)
en ik hadden afscheid van hem genomen en
nu is hij begraven in onze tuin.
|
Debbie over haar cavia:
Op 21
september 2005 stierf mijn favoriete cavia,
Bartje. Ik had al een dag of
drie de indruk dat hij zwaar ademde, meer
dan anders. Hij had zowiezo al last van
een lichte astma, maar deze keer zag ik
dat er meer aan de hand was. We gingen naar
de dierenarts en deze stelde vast dat hij
een ontsteking had aan
de luchtwegen. Maar aangezien hij geen gewicht
verloren had, dacht ze wel dat hij zou overleven.
Hij leek niet zwak te zijn, alleen wou hij
niet meer eten. Zelfs zijn favoriete hapje,
een komkommer, liet hij liggen. Toen ik
ging gaan slapen besloot m'n moeder toch
nog even op te blijven om hem in het oog
te houden. Hoewel de dierenarts had gezegd
dat hij voor de rest nog goed was, ging
hij toch vaak terug achteruit. Om 00:00
uur stierf hij in de armen van mijn moeder....
Bartje
was vijf jaar oud en was een heel lief caviaatje.
Hij kende zijn naam, hield van zijn komkommer
en stond graag op de foto. Telkens je naar
hem keek leek het alsof hij naar jou lachte
met zijn fonkelende oogjes. Opvallend is
dat hij, op de avond van zijn dood, toch
nog de moed heeft genomen om toch een paar
hapjes van zijn komkommer te nemen, hij
kon het niet laten. Ook heeft hij nog even
geposeerd voor de foto... We zullen
hem nooit vergeten en hopen dat hij het
goed heeft daarboven en daar al zijn vrienden
terugziet. We denken aan jou, Kiekientje,
Frouwke, Tbaaske en je allerbeste vriendje
uit de caviawereld Jimka. Kusje, Debbie
|
Sylvia over haar cavia's:
Dit waren
mijn cavia's: Knabbeltje (de bruine,gladde)
en Babbeltje (degene met wilde haren en
verschillende kleuren). Ik vind het wel
moeilijk om 'waren' te zeggen. Voor mij
zijn het nog steeds mijn cavia's. Ik heb
Knabbeltje gekocht toen hij nog heel klein
was. En ik heb een kennis, die een vrouwelijke
cavia heeft. Zij wilden kinderen en daaruit
is Babbeltje ontstaan. Ik zag Knabbeltje
als mijn eigen cavia. Babbeltje meer als
degene van mijn moeder. Ik leek ook een
beetje op Knabbeltje. We zijn allebei heel
rustig en ik had gewoon het gevoel alsof
het klikte. Ik had ook het gevoel alsof
hij me begreep in moeilijke tijden. Hij
is ook heel onverwachts overleden. Zomaar
op een avond. Babbeltje is langzaam gestorven.
Hij at niet meer. Wat bleek: Zijn tanden
bewogen met eten dus dat deed pijn. Ik heb
ze begraven in de tuin. Ik heb voor allebei
een soort verhaaltje geschreven:
Lieve
Knabblie, Waarom ging je zomaar ineens
dood? Ik heb niet goed afscheid van
je genomen. Het spijt me. Ik zal je
zo erg missen. Gelukkig kan ik je nog
bezoeken als je op het tuintje begraven
ligt. Zul je nog wel eens aan me denken?
Doei lieve schat!
Lieve Babblie, Waarom ben je dood?
Het zat er al een beetje aan te komen maar
toch... Je moest gewoon eten. We
begraven je naast je papa. Dus dan kan ik
je ook nog opzoeken. Zul je nog wel
eens aan me denken? Doei lieve schat!
Knabbeltje is 1 december 2004 overleden
en Babbeltje 4 maart 2005. Ik mis ze heel
nerg en houd nog ontzettend veel van ze.
Ik heb nu een nieuwe cavia en van haar houd
ik ook heel veel. Dikke Kus,
Sylvia
|
Claudia over haar cavia's:
Browney, Je was mijn tweede
cavia en meteen ook mijn allerliefste van
allemaal. Ik mocht je uitzoeken bij een
aardige fokker. Je had een glanzend velletje,
mooi crême met zwart en meteen toen
ik je zag wist ik dat ik je mee naar huis
zou nemen. Dus toen betaald, bedankt en
weg was ik met jou naar huis. Daar aangekomen
heb je de eerste tijd nog even alleen gezeten
naast de anderen zodat je alvast wat kon
wennen en we ook zeker wisten dat je kerngezond
was, dat was ook zo. En toen mocht je bij
de anderen. Tot mijn schrik werd je eerst
afgestoten door de moeder met haar al wat
oudere kroost die uiteindelijk verkocht
zouden worden. Na een dagje zag ik je niet
meer alleen maar kwam er een ander kleintje
steeds bij je zitten, Ratchu hebben we haar
genoemd en ze was je beste vriendin, totdat
ze jammer genoeg stierf. Aan Lizzy had je
daarna je beste vriendin. Na heel wat jaren,
in de zomer, kwam er een groot buitenhok,
samen met mijn broertje en vader gemaakt.
Toen kwamen er nog drie andere caafjes bij!
Je kon je lol niet op en je hebt ruim drie
jaartjes samen gespeeld, gegeten, gedronken
en geslapen in dat droomhuisje. Maar twee
weekjes geleden vonden we je zonder enig
teken van leven. Rust zacht lieverd
van me, ik zal je echt nooit vergeten. Hoe
je luid piepte als je de voerbak hoorde
of heel zachtjes tegen me 'praatte' als
ik je knuffelde, het zal nooit meer zo zijn
als toen. Veel liefs,
je baasje.
Lizzy, Toen Ratchu stierf,
was Browney alleen en gingen we op zoek
naar een nieuw maatje. Mijn broertje mocht
deze uitzoeken en ik hoopte maar dat hij
een mooie bonte zou kiezen, met drie kleuren
moest ze worden. Maar toen zagen we een
sneeuwwitte met rode oogjes in een kooitje
zitten! Met rode oogjes en een eigenwijs
kopje. Je keek alsof je al wist dat we je
naar huis zouden nemen, en ik en ook m'n
broertje waren verkocht. Je kon het thuis
al meteen goed vinden met Browny en ook
met de andere drie vlegels. Je hebt een
fijn leven gehad maar niet voor lang, want
ook jou vonden we na twee weken in je huisje,
maar zonder die eigenwijze blik in je ogen.
Jij mooie witte cavia van me, ik zal jou
ook nooit vergeten! Rust zacht.
Veel liefs, je baasje
|
Roza en Mustafa over
cavia Punky:
Punky is op 18 januari 2006 gestorven, hij
is bijna zes worden. Punky was de allerliefste
cavia van de hele wereld. Hij was altijd
supervrolijk. Als je aan kwam lopen, hoorde
je hem al piepen van blijdschap. Hij had
twee lieve baasjes, Adinda en Saphira. en
als zij op vakantie gingen, logeerde hij
bij oma. Hij heeft een heeeel goed leventje
gehad met twee van de beste baasjes ooit.
Punky we denken nog steeds aan
je! Kusjes: Adinda, Saphira, oma,
mama, pap, opa, Roza, Helin en je beste
maatjes Goofy & Musty.
|
Raymond over zijn cavia:
Dit
is ter nagedachtenis aan Snuifje. De liefste
cavia van de wereld. Ik kreeg Snuifje op
een warme zomeravond (mijn verjaardag).
Dit was op 5 augustus 2002. Ik heb al meerdere
cavia's gehad en die hebben ook allemaal
een plekje in de caviahemel. Ik hoop dat
ze daar gelukkig zijn. Snuifje mocht
altijd vrij rondlopen door het huis en was
altijd heel vrolijk en blij. Iedere keer
als je naar hem keek leek het net of hij
zijn tanden ontblootte om je even te begroeten
met een warme glimlach. Nu zijn mijn ouders
gescheiden en mijn moeder houdt wel van
een drankje. Op een dag wilde ze het water
gaan verversen van Snuifje terwijl ze dronken
was. Ze heeft Snuifje whisky ingeschonken.
Ik denk dat Snuifje het eerst wel lekker
vond want hij had alles opgedronken.
Toen ik een keer thuiskwam van school zag
ik Snuifje liggen in z'n kooi, maar die
warme glimlach was er niet meer. Ik keek
diep in zijn mooie donkere oogjes en besefte
toen dat Snuifje een geweldig leven had
gehad. Ik zag al onze momenten voor mijn
ogen voorbij flitsen. Ik moest huilen en
gaf Snuifje nog een laatste kus. Ik moest
hem van mam daarna cremeren en we hebben
z'n as in de rivier uitgestrooid. Snuifje,
ik hou van je en ik hoop dat je het goed
hebt in de hemel. RIP Snuifje
14 juni 2002 - 23 december 2005
|
Co over zijn cavia:
Maandag 20 februari
2006 omstreeks 15:00 uur, is mijn lieve
cavia PIGGELIEN onverwachts ingeslapen en
naar de caviahemel gegaan. Ze is helaas
niet zo oud geworden. Piggelien werd op
13 december 2004 geboren. Ik heb haar diezelfde
middag nog begraven. Een foto van Piggelien
toen ze nog hier op aarde was.
|
Esther over haar cavia: Dit
is mijn cavia Speedy, een vrouwtje en ze
is overleden aan een ziekte, alleen wij
weten niet wat maar we weten wel dat hij
zieker is dan dat de dierenarts zei. ik
hoop dat hij nu een mooi leven leidt en
blij is dat hij van zijn pijn af is.
|
Lianne over haar cavia: Knuffel was een schat
van een cavia. Ik mis hem nog steeds.
Hij was heel ziek en ze konden niks meer
voor hem doen. Hij was dol op witlof
en wortels. Knuffel is geboren op 27.12.1999
en overleden op 18.02.2004.
|
Kim over haar cavia: Mijn
lieverd is gestorven. Ik mis haar enorm.
Haar naam was Muskie. Ze was altijd blij
mij te zien en ik was altijd blij haar te
zien. Ze was heel lang bij me, ze is negen
jaar geworden, bijna tien. Ik wil haar
terug bij me maar door dat gedicht besef
ik dat ze bij me is maar dat ik haar alleen
niet kan zien. Ik zou er echt bijna
alles voor doen haar nog vast te houden
maar... dat kan niet meer. Ik heb ruim een
half jaar om haar gerouwd, want ze was mijn
beste maatje. Ze was er altijd als ik verdrietig
was. Maar ik hoop dat ze het fijn heeft
daarboven. Muskie rust in vrede. Houd
nog steeds van je, heel erg. Helaas heb
ik geen foto van haar maar ik kan haar wel
beschrijven: ze was helemaal wit, met de
mooiste ogen die ik ooit had gezien: de
kleur was echt pikzwart, en ze had een kruintje.
Kim
|
Monika over haar cavia: In september 2003 kwam
Kippie bij ons wonen. We hadden al een zeugje,
Charlotte, en we wilden graag een vriendinnetje
voor haar. We zagen een mooi Engels gekruind
zeugje in de dierenwinkel en we waren helemaal
verkocht. Helaas overleed Charlotte heel
snel en kwam er een konijnenvriendje voor
Kippie: Tijs. Dat ging een tijdje goed,
totdat Tijs een beetje drukker werd en daarom
hebben we Joy voor Kippie gekocht. Dit ging
heel er goed. In het begin was Kippie
een beetje schuw, maar na een tijdje trok
ze helemaal bij en stond ze vaak tegen me
te whiepen en als ze bij mij op schoot zat
vertelde ze hele verhalen tegen me.
Een week voor ze stierf merkte ik dat ze
slecht at en niet meer zo actief was, we
gingen met haar naar de dierenarts, maar
toen begon ze weer te eten. Op 30 december
merkte ik weer dat het mis was, we zijn
weer naar de dierenarts geweest en die was
er niet gerust op. Haar buikje was erg leeg,
we krijgen medicijnen en dwangvoeding mee.
Een uurtje later is ze huis overleden.
Dag lieve meid, we gaan je heel
erg missen!
|
|
|
top
home |